Veskene mine, del 2.

Det er ikkje alle vesker i mitt liv eg har teke vare på. På 70-talet hadde eg ei skulderveske i kraftig naturlær, slik svært mange i universitetsmiljø hadde den gongen og som eg har sett at somme har den dag i dag.  Denne veska følgde meg gjennom nøysomme studieår, og vart til slutt heilt utsliten, i alle fall rakna alle saumane.  

Ikkje akkurat mi 70-talsveske, men ei som liknar.

Elles er det ein del vesker som har blitt omplassert til nye heimar eller beint fram kasta, dei fleste av typen ute or syne, ute or sinn.  Så no tar eg kjempesteg over til 1995.  Det var det året eg var i Lido de Jesolo, og dit skal eg aldri meir. Eg vart for alltid vaksinert mot feriestader med ei lang rekke hotell, ei lang stripe med strand, og ei gate med restaurantar bak hotella.

Vi var der litt utanom sesongen, så det var gode tilbod i denne restaurant- og handlegata. Eg kjøpte skinnsekk og to brune vesker, den eine i praksis umulig å bere, den andre brukt til det ikkje var veskereim igjen.  Denne skinnsekken følgde meg trufast gjennom mange år og og kan ikkje ha kosta mange kroner pr gong han vart brukt. Men skjebnen innhenta sekken; på eit tidspunkt fann eg ut at han var såå 90-tals.  No er han degradert til tursekk for barnebarn.

Glorious old skinnsekk!

Så blir det endå eit langt sprang fram til Stockholm 2002.  Eg kan slett ikkje minnast kva veske eg for til Stockholm med, men eg var i alle fall lite nøgd med matchen mellom antrekk og veske.  I Drottningsgatan fann eg ei høveleg brun skulderveske til berre 50 kroner.  Men så var det slik at dei og hadde ei større veske i same materialet, og ho kosta ikkje 50 kroner.  Eg meinte då at det var ein god idé å ha to tett-matchande vesker, men det var det ikkje.  Begge veskene er no omplasserte, utan sakn.

Svenskar

Stockhom-turen var med kolleger. Herr B kjøpte seg eit par hanskar. Fru H og eg gjekk to vender frå Sergels torg til Järnvägsstasjonen for å få med alt.

Om britiske eksesser nest gong.