Her kunne eg ha skrive side opp og side ned om Inger og meg. Det hadde seg slik at vi var så livandes redde for å kjede oss når vi vart gamle, og vi resonnerte som så at når alderdommen kom, sånn i førtiårsalderen eller noko før, var det best å ha mest mogleg galskap å sjå tilbake på. Men Inger vart det folk av, henne òg, og gjeve slektningar har ho, så kanskje det er like godt å la vere å ”bere utøve” ymse hendingar, som då eg fekk Inger til å sige i hop av høglytt fnising midt under sjølvaste Talen på ein basar på Åmdalens ungdomshus. Eg hadde gøymt ei vedskie under pjekkerten, og denne ”blotta” eg på eit høveleg eller uhøveleg tidspunkt, alt etter korleis ein ser det. Så var det den gongen vi hadde for oss eit slag ungdomsopprør og sette oss til å strikke på eit møte på Bedehuset. Nei, det er ikkje nemnandes!
Lat meg heller fortelje om Idavollen, som ingen forlet utan livsvarige minne. Det har vel vakse opp generasjonar etter oss som ikkje kjenner noko som helst vibrasjonar når Idavollen kjem på tale, om dette fordoms slott no nokon gong kjem på tale då. Kanskje har ein og annan høyrt mor eller bestemor fortelje om ”då eg var ung”. Men inga forteljing kan kome i nærleiken av det personleg røynde. Idavoll-feelingen (som ikkje er heilt det same som Idavoll-kjensla, diverre, stundom må ein ty til utanlandsk) har naturleg nok berre vi som var der. Då! Dans på Idavollen laurdagskvelden. Nykonfirmerte og litt eldre smådamer med håret grundig tupert og spikra på plass med ei boks hårlakk, korkje spray, skum, voks eller andre avanserte stylingprodukt den tida, nei, lakk som i lukt og konsistens kunne minne om utvatna golvlakk (eller oppsprita?). Var nauda stor, kunne ein bruke sukkervatn, seigt og stivt vart det i alle fall. I bladet Det Nye, den gong kjelda til det meste av nyttig lærdom, stod det jamvel at ein kunne bruke øl som leggevatn. Dei som skreiv det, hadde rimelegvis ikkje kjennskap til sunnmørsk heimebrygg.
Idavollen, originalutgåva
I garderoben stod ho Dadda og tok imot og leverte ut kåper og frakkar med stort tålmod. Kva for soger kunne ikkje den dama ha fortalt! Hadde ein trang til å vitje det som med vilje til formildande omskriving kunne kallast toalett, var det berre å gå etter lukta, sterkare og sterkare di meir tampen brann. Inne i salen spela ein eller annan trio(trekkspell, gitar og bass), kanskje Paul Mork, dansbar musikk. Det var jamnast noko tregt på golvet i starten, men det tok seg opp etter som modet steig, med eller utan hjelp av innhaldet i mange slags emballasje, frå lommelerke til 5 liters plastdunkar. Å ”drikke seg til mot” er vel eit vide kjent uttrykk i fedrelandet. I Ørsta heitte det berre å ”drikke seg til”. Kva ein drakk seg til, kunne vel vere så ymse, frå dansemot til reine armoda. Når klokka nærma seg eitt, vart ”tre siste” annonsert, til lite glede for dei som heller ikkje denne kvelden hadde hatt flaks”. Når ”Good night Ireen” tona ut, var samstundes alt håp ute. Men det var berre ei veke til neste laurdag!
Typisk trio, men dei brukte ikkje hattar på Idavollen.
http://www.youtube.com/watch?v=4fyjpfw1pqE
Det må nødvendigvis ha vore dansetilstellingar sommarsdag og, men eg minnest best gnallkalde vinterkveldar i nylonstrømper og sko med stiletthælar, utan særleg tanke for korleis ein skulle kome seg dei 12-13 kilometra heim. Og eg har gått store deler av vegen, blåfrosen og forkomen. Men jamnast var det haik å få, t.d. med lystige hjørundfjordingar som hadde spleisa på det som no for tida vert kalla maxi-taxi og som den gongen kanskje vart kalla ”han Lyshagen”? Eg tok gladeleg mot det som baud seg av skyss, men tilbaud meg aldri å vere med på å betale. Som fru Flettfrid Andresen seier: Det går en grense gjennom tilværelsen!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar