God jul!

Med eit sydensk juletre vil eg ønskje god jul.  Eg kjem att på nyåret med Syden-nytt!

Karen

Anne og Per miksar og matchar, og takkar for seg

"Se min kjole, den er rosa, rosa,

alt hva jeg eier, det er rosa som den.

Det er fordi jeg elsker alt det rosa,

og fordi stylisten er min venn."

Anne:  Eg har fått ein ny kjole sidan sist, kjole med kapper á la spansk senorita. Eg prøvde å piffe opp litt med kvitt belte, men veit ikkje heilt  Det vart i alle fall femi nok!   Fargen er den same som den førre.  Det er sjølvsagt mange fordeler med fleire plagg i same farge, ein kan mikse og matche.

Per:  Men vi veit no ikkje om det er den arkaiske matche-trongen eller den sunnmørske hækna (=gjerrighet) som gjer at vi har fått så mange plagg i same farge.  Vi har ein liten mistanke om at når designerstylisten først har kosta på seg eit nøste med heklegarn, brukar ho det til siste trevl. Men som sagt, praktisk når ein skal kombinere outfits. 

Anne:  Her skal eg vise eit døme på miks og match:

Det fungerer,  eg må tilstå det.  Men er det ikkje litt far out med pompadour-veske?

Per: Her er eg veldig nøgd med resultatet, litt sånn kunstnerisk  pariserbohem i lavendelåker.  Tøft!

Anne:  Eg vart litt misunneleg på Per der.  Eg prøvde å låne nokre av sakene hans, men følte meg litt wannabe:

Anne: Og forresten, eg har faktisk ein kjole som ikkje er rosa.  Ettersom det tydeleg og klart er ein kjole, skulle kjønnsidentifiseringa vere i orden.  Og eg har ein mistanke om at designerstylisten hadde ein garnrest ho ville bruke opp.

Då er tida inne til å takke for oss!  Det har vore ei glede å dele refleksjonane våre med dykk alle.  Ha det bra:

Når du les dette, er vi omplasserte, så det kjem nok ikkje meir frå oss.  Babyvernet tykte vi utvikla oss i feil lei, så vi vart plasserte i ein barnefamilie.  Vi må tilstå at det er meir leik og moro, liv og røre her vi er no, men vi må og seie med diktaren:  "Hårde tider har vi døyet". Vi har mellom anna vore vitne til at små bamsar og tøyhundar har fått låne våre antrekk!  "Keep calm, carry on" seier dei der vest om havet.  Og vi prøver.  Men det hender at vi ønskjer oss til ein stad der vest, Eton t.d., der vi kunne få utvikle refleksjonsevnen vår vidare.

Always looking bright at the bright side of life - in sunset!

Anne og Per reflekterer

Det finst vel dei som meiner at vi er altfor opptekne av outfit, utstyr og utsjånad i ei vond og vanskeleg verd.  Men altså; verda blir ikkje betre om du ser ut som eit dass!  "Always look at the bright side of life",  var det ein som song i trengsels tider.  Vi vil heller seie "Always look bright (her ikkje i tydinga gløgg) when you look at the different sides of life!"  For når ein skal reflektere, er det naudsynt å ha fleire aspekt i minnet, ikkje berre det lyse. Og gjerne vere pen i tøyet.

Her kan de få sjå den første hovudkolleksjonen: 

Per:  Eg kjenner meg rimeleg karsleg i denne dressen.  Med såpass romsleg utringing, kunne eg ønskje meg hår på brystet og gullkjede, men det ein ikkje kan få, nyttar det ikkje å tenkje på! 

Anne: Eg synest at dette vart vel dollete,  litt sånn småteit heklehatt, liksom.  Eg prøvde å signalisere til designerstylisten at eg kunne tenkje meg  ein annan hovudbunad, og då fekk eg ei kyse.  Ei kyse!

Per:  Det er ikkje alt eg er like begeistra for, eg heller.  Til dømes dette med mannevesker, der er eg fundamentalt usikker. Er det eigentleg mandig?  Vi menn treng ikkje dra på leppestift, kam, neglelakk, tampongar osv.  Rundt rekna treng vi berre lommeboka og telefonen. Men designerstylisten har altså ikkje utstyrt eit einaste av plagga mine med lommer.  Så då lyt eg vel til. Med skulderveske:

Eg må igjen minne om at eg frå naturen (eller fabrikken?) er svakt utstyrt med innebygde kjønnskjenneteikn, så dette med femi-assosiert tilbehør kan vere tungt å fordøye.  Det hadde kanskje vore vel så greit med berre ein plastpose?  Men no er det vel smått med Rema-posar i min storleik, og så er det det at designerstylisten og eg manglar felles språk.  Vi kommuniserer dårleg.

Før vi sluttar for i dag, vil vi gjerne kome med ein kommentar.  

Det er mange som ikkje trur at vi er babyar sidan vi har så høgt refleksjonsnivå, men det er vi altså, sjå berre her:

(Begge bileta er frå perioden med svak kjønnsidentitet, men ein kan ane striper!)

Anne og Per og designerstylisten, ein babyblogg.

Hei, vi heiter Anne og Per og vi er babyar!  Her kan du sjå oss i tradisjonell baby-på-saueskinn-positur.  Men - er det lett å sjå kven som er kven?

Det viser seg diverre at det er smått med tydelege kjønnsidentifiseringsteikn. Kven er til dømes dette?

Per: Den som ser godt etter, vil oppdage at Anne har eit snev av leppestift, men ettersom grovmotorikken er langt meir utvikla enn finmotorikken i hennar alder, vart resultatet deretter.

Per:  Her er vi altså i nokså unisex antrekk:

Per: Men eg for min del trivst  nokså dårleg med dette. Eg vil så gjerne vere kar! Og eit lite snev av blågrønt er rett og slett ikkje nok. 

 Anne: Og eg kan tenke meg i alle fall noko meir i retning rosa-prinsesse.  Så vi kom til at vi ville engasjere ein designarstylist som kunne gi oss ein  meir tekstilbasert kjønnsidentifikasjon. Her er prøvekolleksjonen:

Men vi var enige om at det skulle meir enn ei stripe kjønnsidentifikasjon til, så vi ga oss ikkje før vi fekk det slik:

Etter dette kan vi mest seie at det tok av, Følg med i neste bolken!