Anne og Per reflekterer

Det finst vel dei som meiner at vi er altfor opptekne av outfit, utstyr og utsjånad i ei vond og vanskeleg verd.  Men altså; verda blir ikkje betre om du ser ut som eit dass!  "Always look at the bright side of life",  var det ein som song i trengsels tider.  Vi vil heller seie "Always look bright (her ikkje i tydinga gløgg) when you look at the different sides of life!"  For når ein skal reflektere, er det naudsynt å ha fleire aspekt i minnet, ikkje berre det lyse. Og gjerne vere pen i tøyet.

Her kan de få sjå den første hovudkolleksjonen: 

Per:  Eg kjenner meg rimeleg karsleg i denne dressen.  Med såpass romsleg utringing, kunne eg ønskje meg hår på brystet og gullkjede, men det ein ikkje kan få, nyttar det ikkje å tenkje på! 

Anne: Eg synest at dette vart vel dollete,  litt sånn småteit heklehatt, liksom.  Eg prøvde å signalisere til designerstylisten at eg kunne tenkje meg  ein annan hovudbunad, og då fekk eg ei kyse.  Ei kyse!

Per:  Det er ikkje alt eg er like begeistra for, eg heller.  Til dømes dette med mannevesker, der er eg fundamentalt usikker. Er det eigentleg mandig?  Vi menn treng ikkje dra på leppestift, kam, neglelakk, tampongar osv.  Rundt rekna treng vi berre lommeboka og telefonen. Men designerstylisten har altså ikkje utstyrt eit einaste av plagga mine med lommer.  Så då lyt eg vel til. Med skulderveske:

Eg må igjen minne om at eg frå naturen (eller fabrikken?) er svakt utstyrt med innebygde kjønnskjenneteikn, så dette med femi-assosiert tilbehør kan vere tungt å fordøye.  Det hadde kanskje vore vel så greit med berre ein plastpose?  Men no er det vel smått med Rema-posar i min storleik, og så er det det at designerstylisten og eg manglar felles språk.  Vi kommuniserer dårleg.

Før vi sluttar for i dag, vil vi gjerne kome med ein kommentar.  

Det er mange som ikkje trur at vi er babyar sidan vi har så høgt refleksjonsnivå, men det er vi altså, sjå berre her:

(Begge bileta er frå perioden med svak kjønnsidentitet, men ein kan ane striper!)