Ettersom vi berre fekk tilgang til muffins på flyet, var no likevel mangelen på mat eit større problem enn mangelen på tau. Det var ikkje vandt om skjenkje- og matstover kring oss, men husbonden har ein lei hang til å skulle gå ned/bort ei gate til (og ei til osv.) for å finne noko meir ”autentisk”. Etter ein del gåing, fekk vi i det minste i oss ein forrett med fritert scampi. Etter å ha gått oss grundig bort, hamna vi midt i turistfella på Canterasstranda til hovudrett. Etterpå kunne vi krysse ut ein restaurant som ikkje var verd gjentak.
Noko frukost var det ikkje snakk om på hotellet, men kva gjer vel det når det er svensk kafé rundt hjørnet.
Det hender at svenskar er gode å ha!
Etter ein del kløning, den manglande Sydenkompetansen igjen, klarte vi å finne buss nr. 1 til gamlebyen. Her gjorde vi det meste som det står i boka at turistar skal gjere: Katedral, katedralmuseum, Canarimuseum,gatevandring, lunsj.
Til kvelds gjekk vi berre til italienaren som var næraste nabo til Colon, god mat, men eg vart litt uroa då eg vart sitjande og sjå på ein mann som for meg såg ut som ein potensiell sjølvmordsbombar. Ein går som kjent i fare kvar ein går. Noko rolegare til sinns vart eg då det kom ein lyseblå munk og sette seg attmed han, heilt til ro fall eg då det kom endå ein mann, denne i det eg oppfatta som katolsk prestedrakt. Og fordommane skin gjennom, eg vedgår det. Dei siste år har det kome fram mykje og mangt om katolske prestar, men dei er i alle fall ikkje rekna for å vere til fåre for damer i 60-årsalderen.
Sjølvmordsbombar-lookalike?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar