Karen i Syden, del 3

Puerto de Mogan

No hadde vi gjort unna våre to bestilte netter på Colon, og i all vår vankunne hadde vi late vere å bestille noko meir. Vi reiste, naive og ukyndige, til Puerto de Mogan heilt sør på øya og gjekk inn på det første hotellet vi såg og spurde etter rom. Resepsjonsdama var himmelfallen, her tinga ein seg rom minst eit halvt år på førehand, og vanlegvis gjennom turoperatør. Eg hadde alt teke til å sjå for meg eit tilvære som strandboms, då vi stod framom det gilde hotellet Cordial som eg hadde lese om. Og her var det sanneleg plass og. Med dei trugande uteliggartankane i hovudet, slo vi straks til, sjølv om prisen var heller ugrei. Etterkvart vart prisen mykje greiare. Ved å gå til PC-romet på hotellet og bestille fleire netter via hotellsøkemotor, sparte vi ein heil del.

Ettersom vi no var vel installerte på fleire stjerners hotell, fann eg ut at skal det vere, så skal det vere, no ville eg og ha måltida på hotellet, i alle fall to om dagen. Hotellet var nemleg av det slaget som har ”alt”, det skal ikkje vere naudsynt å gå utom gjerdet. Slik gjekk det til at vi fekk fast bord med etterkvart faste naboar på terrassen med fager utsikt til rennande vatn.

Spiseterrassen der følgjande drama skulle utspelast.

Men den utsikta som tok i meste laget av merksemda mi, var eit tysk par i sine beste 60-år – minst. Dei smilte og nikka til høgre og venstre og viste meir enn tydeleg at small talk var deira minste kunst. Der Herr hadde ørnenase og kalkunhals og omhyggeleg frisert sølvgrå manke. Han stilte i nålestripa blazer (den einaste eg så langt hadde observert med jakke i varmen), kvit skjorte og kvit bukse. Die Frau hadde den mest massive brunfargen eg har sett etter at solfaktor vart eit kjent omgrep, hår som nok skulle ha vore ettervekstfarga for eit par veker sidan, trang, kvit bukse og gullbling overalt, mellom anna det feitaste gullhalsbandet på denne sida av Porno-Hagen.

Feitt bling!

Den distingverte Herr konverserte flittig eit ca ein generasjon yngre par ved sidebordet. Her var dama knapt over 35, men uvanleg utdatert med omsyn til hårfasong, briller og rysjebluse. Eit slags omvendt 1661. (1661 er når ei dame ser ut som ein 16-åring bakfrå, på avstand, men viser sine sanne 61 år når ho snur fronten til.) Den eine dama var altså tydeleg prega av tidas tann, men villig til å gjere det meste for å løyne røyndommen, den andre naturleg ”ung vaksen”, så naturleg at ho kunne tillate seg kva som helst av frumpy utstyr. Her skulle det omtrent ingenting til å førestelle seg Derrick med Herr Klein på slep, episoden redigerte seg av seg sjølv medan eg sat der: Det skulle skje noko med den wannabe sofistikerte mannen, men det skulle ikkje skje i ”Syden”, for der har eg aldri sett Derrick. Noko skjer etter ferien. Derrick og Klein ringer på døra til eit fasjonabelt hus, ei hushjelp opnar, frua med alt gullblinget har no farga etterveksten og kjem skridande ned ei brei trapp. Ho tek bodskapen med overraskande fatning. Likevel spør Derrick: ”Haben Sie Angst?” Dama med rysjeblusen og 80-talsbrillene blir spora opp. Ho kan fortelje kva ho var vitne til på ei terrasse på eit Sydenhotell. Her gjekk eg over til å konsentrere meg om maten, uviss på om det kom inspirasjon nok til ein neste bolk.

Den andre kvelden på terrassen hadde Herr Ørnenase og fru Bling kledd seg ned. Han hadde ikkje jakke, men mørkeblå genser med kvit skjorte inni, skjortekragen var bretta opp på ein veldig oppbretta skjortekrage-måte. Frua hadde eit noko mindre feitt gullhalsband, og resten av gullblinget var også meir moderat, ikkje i mengde, men i tjukkleik. Og så hadde ho på seg ein overdel som tenderte over i det folkelege: fleire fargar i eit slag abstrakt hawaipalmemønster. Det yngre paret ved det andre bordet var ikkje der, i staden sat der eit eldre tysk par, han med solid vom og rutete skjorte, sikkert ikkje av den sosiale klassa som herr Ørn sløser bort godorda sine på. Men i og med denne tendensen til dress down, vart ikkje Derrick-vibbene like klare, og eg kom ikkje lenger med episoden min. Leider.

Den tredje kvelden med herr Ørn og fru Bling starta monaleg dramatisk. Ved det faste bordet deira sat det eit anna par av eit heilt anna kaliber. Ho i kjerringbukse, tverrstripa genser og boblevest, med ei heller utrendy veske. Han i sportsbukse med overdriven mengde lommer, sportssandalar og bomullssokkar med striper! Eg kunne knapt samle meg om bordets gleder. Kva hadde hendt med fru B og herr Ø? Mord? Bortføring? Utpressing? Men så kom dei, endå ein gong i heilt anna antrekk: Han i rutete skjorte, her snobbar vi nedover, altså, ho i ein tredje variant gullhalsbling, og ikledd rimeleg tettstijande kjole – det ligg nok mykje arbeid bak den figuren. Bordet deira var altså oppteke av eit på kryss og tvers ukult og velfødd par rundt dei 70. Men var fru B og herr Ø innstilte på å gjere skandale? På ingen måte! Jovialiteten rann som sveitten av ein steinbrytar (forklaring på assosiasjon: eg las Ken Follet Katedralen om dagane). Dei rett og slett fann seg eit anna bord og smilte gemyttleg. Fru B vende seg til og med mot dei norske undermålarane og sa både Bon Apetite og Guten Abend. Snakkar om å kjenne seg inkludert!