Puerto de Mogan, framhald II.
Utsikt frå verandaen vår.
No kan det vel verke som om eg brukte all tid og energi på bordsete i Puerto de Mogan, men slik var det slett ikkje. Som det kanskje har skine gjennom, er eg ikkje Syden-typen. Latmannstilvære ved ein bassengkant eller på stranda får eg fort nok av. Litt kunne eg underhalde meg med observasjon innnimellom. Slik heiter det i ei gamal herme: ”Det er mykje stygt i sjønå, sa mannen, han såg kjerringa bade. ” Men dei kan no ha sitt å skakast over kjerringane og. Midt i augnesyna kom det ein godt og vel vaksen kar med ein BMI som WHO ikkje ein gong på sitt romslegaste ville ha tilrådd, med ei bittelita badebukse i 70-talskrepp som eksponerte understellet på eit alt anna enn flatterande vis.
Det er visst brukvisa i Syden å la all estetikk fare. Slappe skinnfiller til bryst, cellulittar, neglesopp, senilvorter, åreknutar – fram med det, alt i hop! Eg greip meg i å kjenne takksemd over å sleppe å bli eksponert for hemoroider. For ein norsklærar vert det fort ein yrkesskade å drøfte føremuner og ulemper ved det meste. Så her kjem stiloppgåva: Gjer greie for føremunar og ulemper ved kroppseksponeringskulturen i Syden. Føremunar: Det demokratiske og tolerante ved at det er fritt for å vise fram alle aspekter ved skaparverket, godt hjelpt av usunt kosthald og alminneleg aldring. På den andre sida: Eg såg ei eldre svensk dame med flott skoren badedrakt i perfekt passform. Antrekket gjorde henne til ei stilig, eldre dame. Konklusjon: Ver gjerne snill mot skaparverket, hjelp det litt.
”When in Syden, do as the Sydens do”, kunne ein vel seie. Og då basisplagget mitt, ei linbukse, vart tilsjaska av tomatsaus, fann eg meg sjølv i ferd med å kjøpe ein shorts av det slaget eg likar å baktale, til og med med snor til å knyte rundt livet! Der eg spaserte rundt i Puerto de Mogan, kjende eg meg berre som ”folk flest”. Dette skulle snu ved eit anna høve, meir om dette seinare.
Elles fekk eg dagane til å gå med full utnytting av trimtilbodet ved hotellet. Klokka 11 kvar dag var det ei eller anna form for organisert trim, pilates, yoga eller såvore, noko nytt kvar dag.
Utandørs trimplatting, dagleg i bruk
Klokka 12 var det aqua-gym, men det gav eg meg på etter to gonger, det var for mykje fugledans og selskapsleik. Etter å ha gladmassert skuldrane til ein framandkar frå Haugesund, og vorte innstendig oppmoda til høglydt kauking på ymse tungemål, vart det nok. Tida brukte eg heller i det velutstyrte trimrommet der det mest ikkje var andre. Men ein dag kom det ei eldre, distingvert tysk dame frå den meir eller mindre faste 11-trimgruppa og ville ha meg til å lære henne opp på apparata, slik at ho kunne bruke dei seinare. Eg triminstruktør – Tarzan pave! Men eg gjorde mitt beste, det skal seiast.
Her debuterte eg som triminstruktør og trur nok det blir med debuten!
Eit par utflukter gjorde vi og, ein dag med buss til byen Mogan, litt oppe i fjellet. Etterpå var vi ei stund i tvil om det var Mogan vi hadde vore til, men det fekk vi etterkvart stadfesta. Ei skjellsettande oppleving var det ikkje, men eg fekk i alle fall sjå kanariske kamphundar, forsvarleg inngjerda, og fekk eit visst inntrykk av korleis dei fastbuande bur.
Kanarisk kamphund
Bortanom berget bur det og folk.
Ein annan dag tok vi The Glass Bottom Ferry (særleg til glasbotn!) til Arguineguin og tilbake. ”Enn om vi kledte fjellet”, heiter det i Bjørnsons Arne. Slik må dei ha tenkt sør på Gran Canaria, berre med det unntaket at dei ikkje har kledt fjellet med nasjonalromantiske tre og buskar, men med hotell etter hotell etter hotell.
"Enn om vi kledte fjellet."
I barndommens Vangsgutane var Tarald Turist ein kjend skapnad. Han brukte å kome til Todalen på sommarferie, ikledd ruta dress med nikkers, type engelsk overklasseturist før i tida. Han var ikkje å sjå på denne båten, det var derimot Svante Turist frå Skåne. Han breia seg framom alle oss som hadde fått sitjeplass på fremre dekk og konverserte meir enn høglydt med frua på øvre dekk. Ikkje ein gong Hawaiskjorta mangla! Tarald ville aldri ha funne på å te seg så lite høvisk. Visse ting var betre på 50-talet.
Svante svensketurist
Så leid det til siste kveld på Cordial. Etter litt parlamentering med ein dyktig tilsurna resepsjonist, fekk eg skifta frå andre til første bordsete. På dette viset gjekk eg glipp av siste kveld med Herr Ø og fru B, og dei er no ute or soga, om ikkje eg tek meg kraftig på tak og fullfører Derrick-episoden.
Ved den siste frukosten var eg rett og slett matlei og komponerte denne retten for å freiste meg sjølv: Ei skive honningmelon, ei tynn skive kanarisk ost oppå der, så ein romsleg bit røykelaks toppa med svart og orange kaviar. Freixenet til, berre prøv!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar