Karen i Syden, del 1

Sydenamatør på reisefot.

I do-kø på ein lang flytur kan det bli rikeleg høve til observasjon og undring. Og når ein dertil er på veg til det såkalla ”Syden” (folk som vil ha underhaldande definisjon på dette omgrepet, bør lese Syden av Are Kalvø) for første gong (for Madeira er vel ikkje Syden?), er det mykje å sjå og lære. Eg lærte fort at Syden-kompetansen min er på aller lågaste nivå.

Men attende til nemnde kø. Blikket mitt vart som jarn mot magnet drege til ei ikkje heilt ung blondine med den høgaste blonderingsfaktor som tenkjast kan, og hårhøgde som kunne måle seg med sjølvaste fru Hagen. Diorsolbrillene var alt på, etter storleiken på D’en å døme, var det kanskje til og med falsk Dior? Umåteleg prangande i alle fall. Tettsitjande og romsleg utringa topp i leopardmønster gjorde sitt til å fullkomleggjere stilen. Ei tømd heilflaske vin alt kl. 14.00 var og med på å komplettere biletet. Det er på sitt bisarre vis fascinerande å sjå utstyr som var ”knæsjt” på ein 17-åring på 60-talet plassert på ei dame som kanskje, i beste fall, var ”knæsj” den gongen, men som utpå 2000-talet må skildrast med heilt andre adjektiv. Litt som å hengje sylv på purka. Som (wannabe) pene damer flest, heldt ho seg med ei noko mindre pen venninne. Venninna hadde gjort eit frisyremessig kvantesprang til 80-talet, piggsveis (noko slunken) på toppen og hockeylengde bak. Venninna bar og preg av mindre tilgang til rynkereduserande krem.

Visse klesplagg gjer seg vel så godt på 20-åringar som på 60-åringar.
 
 
 
 
 
Ved sida av meg hadde den ikkje heilt unge, men sikkert desto meir røynde Syden-fararen fått på seg kortbroka alt før flyet hadde taxa ut frå Gardermoen den 11.11 kl. 11. (Ingen tenkte på å stoppe opp å heidre dei falne frå den første verdskrigen denne dagen, slik brukvisa er i mange andre land.) Eg kommenterte dette, i tilnærma høfleg modus, og han kunne fortelje at han pla ha på seg overtrekksbukse som han tok av før han sette seg i flyet. Og eg som knapt kan løyne begeistringa for velbrukte, hårete mannebein, kjende jubelbrus i mitt indre. (Ironi = å uttrykkje det motsette av det ein meiner, seier norsklæraren.) Folk må sjølvsagt få glede seg over Sydenturane sine, men det var ikkje påfallande sterkt lys i flyet, og temperaturen om bord tilsa for min del både genser og cardigan.
 
 

Påbode antrekk for godt vaksne sydenmenn?

Alt halvvegs ute i den fem timar lange flyreisa, meinte eg å ha begynt å auke Syden-kompetansen aldri så lite, og om lag der fekk eg og den første dyrt kjøpte leksa: Det er dumt å vente til andre runde med matservering,for då har dei ikkje meir igjen.

Frå flyplassen tok vi drosje til det bestilte hotellet i Las Palmas, greit med litt sjåførhjelp på nye stader, tenkte vi. Mailen med adressa til hotellet hadde kome bort, så det einaste vi hadde å fare med, var at hotellet heitte Colon, og var ein stad langs den mange kilometer lange Canteras-stranda. Drosjesjåføren måtte konferere med eit par kollegaer og køyre rundt det same kvartalet gong på gong før han fann fram. (Eller var han berre ein luring?) Eg var heilt klar over at eg hadde bestilt hotell utan havutsikt, men ikkje like klar over at det eine vindauget på romet i 5. etasje vende mot ei trang sjakt. Eg kom i tankar om H.C. Andersen som støtt hadde med seg ein solid taukveil på ferdene sine i fall han skulle bli nøydd til å fire seg ned.

Hotellet vårt frå si beste side, men vi budde på baksida.