Veskene mine, del 5

I mai i 2007 var eg på dametur til Riga, ein by som nok ikkje kjem til å stå på det framtidige reiserepertoaret, trass i strålande ballettforestilling på Latvia Nasjonalopera. 

Eg må nok ha vore ein variant av "Den grønnkledte" på denne turen, for eg kom i skade for å kjøpe ei grøn veske (denne ulykksalige trongen til matching?) på tilbod for 35 Latvia-pengar.  Seinare såg eg at det stod "beach bag" på veska, og eg som så godt som aldri dreg til beachen! Men ei praktisk veske er det, ho er grei å henge over skuldra, og ho kan lett byggast om til ryggsekk. (Show mercy, Victoria!)

I starten vart denne veska brukt ein del, og ho vart vurdert som så bere-venleg at ho fekk vere med til Japan i juni i 2007.  (Ho matcha vel venteleg reiseantrekket og, vil eg tru.)

Men dette viste seg å vere ei fatal feilvurdering! I store byar i Japan går ikkje damene på streeten med beach bag frå Ecco.  Eit anna grusomt feiltrinn eg gjorde før eg tok til å skjøne teikninga, var å gå gatelangs i singlet, rett nok ikkje av spaghettistropp-slaget, men likevel - eg kan framleis raudne ved tanken.  Ein kler seg i Japan, ikkje noko slags slumsing med T-skjorte, dongeri og joggesko på bytur.  Ei dame er kledd som ei dame, og damer blir dei relativt tidleg. Svigerdottera mi, som då ikkje hadde fylt 30, gjekk første dagen ut på gata i Kyoto i ein veldig fin, diskret, stroppelaus kjole, ein kjole som berre hadde hausta beundrande blikk ein sommardag på Karl Johan.  Ho skjøna straks at dette var heilt, heilt feil, og deretter var det plagg med erme i varmen.

No var ikkje redninga så langt unna: Neste dag var det sal i Kyoto, toppetasjane i varehusa bugna av sterkt nedsette varer.  Etter å ha raska med meg tre jakker i løpet av eit kvarter, gjekk eg meg på ei anstendig dameveske i kvitt skinn. At det verkeleg var skinn, prøvde eg å få stadfesta av ei dame med uvanleg skeiv og utståande tanngard (uvanleg t.o.m. til Japan å vere, dei har visst ikkje oppdaga tannregulering der) og uvanleg dårleg japansk-engelsk.  Med få ord og mange fakter vart eg forvissa om at veska var i ekte skinn, bortsett frå botnen, for ho skulle tåle å stå på golvet.  Genialt!  Direkte praktisk er denne veska ikkje, det finst eit glidelåsrom til lommeboka og telefonen, men elles er ho nokså opa for "fantepakk og tjuveraddar", som ein konduktør åtvara mot sist eg køyrde forbi Grünerløkka med trikk. 

Kunstlær og metallknottar under, genistrek!

Før eg presenterer fleire vesker, vil eg gjere merksam på ein klok, japansk skikk:  Damene har alltid ein frotterklut i veska, denne skal helst ha ein fin logo, og sjølvsagt matche veska; raud klut til raud veske, kvit klut til kvit veske - det skulle berre mangle!

Ei veske til vart det i Japan, ettersom eg hadde for mange yen då eg kom til flyplassen og berre måtte bruke dei opp.  Ei noko husflidaktig veske som eg visst aldri har brukt. Det er mogleg eg hadde ei slags meining med det der og då.

 Og så vart det ei veske på flyplassen i Amsterdam.  Der var det fire timar å vente, ikkje direkte lysteleg når ein kjem frå Asia.  Det var for kort tid til å gå ut av flyplassen, det var ingen plass ein kunne legge seg til og sove, eg gjekk rundt og rundt i butikkane og enda opp med ei Samsonite-veske på tilbod, veldig billig.  Og det kan vel ha vore ein grunn til det, for denne veska er ikkje god å bere, stiv og klumpete.

Med dette er forteljinga om 2007-veskene snipp, snapp, snute, og vi kan gå over til 2008.