Pepperkakehusa min, del 2 - til framande land

Så skulle vi inn i eit nytt århundre, til og med eit nytt årtusen.  Eg minnest så vel frå barnedagane då vi spekulerte på dette: Ein gong, kanskje til og med i vår levetid, skulle det bli år 2000. Eg rekna til og med ut kor uhorveleg gammal eg ville vere på det tidspunktet.  Jula 1999 var det mange som var urolege for tusenårsskiftet. At dei fleste datasystem neppe ville overleve, var så si sak.  Noko heilt anna var det om vi, menneske-ætta, skulle kome oss levande gjennom slik ei storhending.  Det mangla ikkje på konspirasjonsteoriar.  Utan at eg har noko medvite minne om dette, kan det vel vere at all uroa førde meg til høgare himlar då eg skulle kreere årets pepperkakelandskap.  Det barst rett til Betlehemsmarkene og dei vise menn på vandring mot stallen.  Det skal ikkje ein gong eit trena auge til for å sjå at det her er fire vise menn, og ikkje tre, slik det står i evangeliet.  Det har seg slik at pepperkakemenn er skjørt slag, dei kan brenne, dei kan brotne eller dei kan bli levande og stikke av, slik det skjedde med pepperkakeguten i eventyret. Difor bakte eg ein i reserve. Men så hadde det seg slik at alle fire kom heilt velberga ut av steikeomnen.  Og eg er ikkje den typen som kan fungere som Idol-dommar og la ein heilt uskuldig pepparkakevismann bli stemt ut.  Eg kjenner meg meir i slekt med Marte Svennerud: Je  tek dom alle fire!

Folk med ordnung och reda som prinsipp vil kanskje påpeike at det ikkje var pyramider på vegen der vismennene gjekk.  Slikt prat hevar eg meg over. I mitt bibelunivers er det  stall og pyramider så å seie i same grenda.

Følg med i neste bolken!  Karen goes global!