Det fanst fedre med bilar den gongen og, knapt mødre. Men bilen vart ikkje lufta i utrengsmål, og slett ikkje for å skysse ungar. Ungar som ville utom heimeledet, fekk gå eller sykle, slik brukvisa støtt hadde vore. Og vi gjekk! ”Trening” var eit heller ukjent omgrep, lite visste vi at det var omfattande grunntrening vi skaffa oss med all denne renselen.
Dei første skuleåra hadde eg venene i Bjørdalen. Der var det greit å ferdast, sjølv ein mørk haustkveld, når ein då berre hadde kome seg gjennom den skræmelege Tjukkeskogen. ”Aldri redd for mørkets makt, stjernene skal lyse”, står det i salmen, men eg må seie eg rett som det var hadde med stunder med anfektelsar over sanningsinnhaldet i denne strofen. Når ein åtte-åring stod aldeles åleine i Tjukkeskogen ein hustrig oktoberkveld, då verka ”mørkets makt” temmeleg uovervinneleg. Og det kunne vere langt mellom kvar gong det var stjerneklårt.
Seinare vart eg meir vidforig, men det stod ikkje på så lenge eg hadde lag. Var det noko i emning, i skulekjellaren eller på Ungdomshuset, så gjekk vi, endå om det mest spanande vi kunne ha i vente, var lysbilete av ein halvnaken afrikanar som enno ikkje var frelst. Var dei frelste, hadde dei skjorte på. Hadde vi høyrt rykte, ja, kanskje til og med ved sjølvsyn fått openberra, at det fanst kjekke gutar på Åmåsen, gode sju kilometer unna, så gjekk vi med det føremål å få granska saka nøgnare. I beste fall var dei ute og gjekk dei òg. Eit par gonger gjekk vi i flokk frå Vatne og ned til Vik på kino, men då kosta vi på oss buss heim. Det var mest ikkje måte på kor mange kilometrar ein kunne gå i lystig lag. Men den siste biten, frå Vatne og oppå Eidet, som eg ofte gjekk åleine, den var alt anna enn lystig. At det skulle køyre skumle menn rundt i bil og jakte på småjenter, det var ein tanke som aldri slo meg. Nei, det var gaupe, hjort og fulle folk eg var redd for. Gaupe har eg til dags dato ikkje sett, men rykta gjekk flittig. Kveld etter kveld gjekk og sprang eg der i mørkret og venta på at ei rasande gaupe skulle bykse ned i hovudet på meg. Dei låg oppe i greinene og lurte på bytte, hadde eg høyrt, lese eller fantasert meg fram til.
Lynx lynx, var det rart eg vart redd?
Hjorten var ein meir handfast realitet. Der gamlevegen frå Vatne møter det som ein gong var ny-vegen, nede på Årdalskrokja, var det hjortetrekk over vegen, og meir enn ein gong opplevde eg at dei kom brasande rett framom, eller bakom, meg. Mellom alle dei soger og forteljingar om fårefulle lagnader eg saug til meg i oppveksten, kan eg ikkje hugse ei einaste der hjort gjekk til åtak på små jenter. Men ville dyr var dei, og store. Berre hjortebrøla på begge sider av vegen var meir enn nok til å påføre sterkare sjeler enn mi skadar utan større botevon.
Ser fredeleg ut kanskje, men legg merke til det sure andletsuttrykket.
Ei slik natt kunne ein ferdast noko tryggare.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar